[Toen ik dit stuk schreef had ik zojuist een auto-ongeluk gehad… Inmiddels is het al een paar jaar later. De strekking ervan is echter nog steeds geldig ;-). Het gaat over zijn in het moment, en accepteren wat is. Veel leesplezier]

Op het moment dat je dit stuk leest, dan zit ik waarschijnlijk in de wachtkamer om geopereerd te worden. Het sleutelbeen dat aan elkaar had moeten groeien wil dat alsmaar niet doen, en nu wordt het met een titanium plaatje en schroeven aan elkaar gezet. Zo’n operatie gaat onder volledige narcose, en daarna zal ik waarschijnlijk nog een tijd pijn hebben.

In tegenstelling tot toen ik het ongeluk kreeg, heb ik nu de tijd om vooruit te blikken. Praktisch gezien is dat heel handig. Ik kan nog even alle was wegwerken, de ramen lappen en de hele vriezer volgooien met maaltijdsoepen.

Tegelijkertijd geeft het me de mogelijkheid om van tevoren over die operatie na te denken. Hoe zal het zijn? Hoe zal ik me voelen? Narcose? Infuus? Pijnstilling?

Heen en weer

Ik zie mezelf heen en weer gaan tussen twee soorten gedachten. Wat als we nou net iets later van huis waren gegaan, dan was dat hele ongeluk niet gebeurd. Hadden we maar… Waren we maar…  Als we nou…

En soms is er die andere staat van bewustzijn. Waarin ik mezelf volledig verenig met dat wat er is. Gebroken bot. Operatie in het vooruitzicht. De Zenuwen.

Niet wegvluchten

Ik herlees een citaat van de Amerikaanse zenlerares Toni Packer:

No matter what state dawns at this moment, can there be just that? Not a movement away, an escape into something that will provide what this state does not provide, or doesn’t seem to provide: energy, zest, inspiration, joy, happiness, whatever. Just completely, unconditionally listening to what’s here now, is that possible?

Vrij vertaald: Is het mogelijk om helemaal te zijn met wat er is? Om niet weg te vluchten in de hoop op iets anders – iets vreugdevollers, iets prettigers? Maar juist onvoorwaardelijk je oor te luisteren leggen: ‘wat is er hier, wat is er nu?’ Is dat mogelijk?

Een vraag

Ik vind het mooi dat dit citaat in vraagvorm is. Niet van: ‘Gij zult uw lot volledig omarmen’. ‘Gij zult volledig in het hier en nu zijn’. ‘Gij zult niet wegvluchten voor uw gevoelens’.

Maar, in plaats daarvan, heel voorzichtig de open vraag: ‘Is het mogelijk?’. Kun je je verzet tegen dat wat er is opgeven? Kun je blijven stilstaan bij je neiging tot wegvluchten?

Misschien lukt dat soms voor 0,005%. Of voor 1%. Of misschien zelfs voor de volle 100%. En misschien is het in sommige situaties en op sommige momenten ook helemaal niet mogelijk.

Is dat mogelijk?

Mensen kunnen verschrikkelijke dingen meemaken. Ik hoef ze niet op te noemen. Sla de krant open en je bent letterlijk sprakeloos.
En niet alleen ver weg gebeurt het. Ook direct om je heen, of in je eigen leven. De plotselinge dood van een geliefde, ongeneeslijke ziektes, zelfdoding.
Maar ook op kleine schaal heb je er mee te maken. Je project lukt niet. Je hebt ruzie gemaakt. Je voelt je in je hemd gezet. Je wordt onterecht behandeld. Je hebt geen rooie cent meer. Je werkt tegen de klippen op en je trekt het eigenlijk niet langer.

Kortom: elk van ons krijgt voortdurend die open vraag gesteld. Zijn met wat er is: is dat mogelijk? De pijn, de onzekerheid, de angst, de vermoeidheid en de ergernis niet ontvluchten: is dat mogelijk?

Ieder heeft zo’n vraag

Bij mij gaat die vraag waarschijnlijk de komende tijd over pijn. En niet op mijn rechterschouder kunnen slapen en mijn t-shirt niet uit kunnen krijgen. En over hoe ik met één hand een maaltijdsoep uit de vriezer krijg.

Iedereen van ons heeft een dergelijke vraag. Een vraag die gaat over kleine, grote of heel erg grote dingen. Zijn met wat er is: is dat mogelijk? Ik wens ieder van jullie geduld, liefde en wijsheid daarmee.

En daarnaast een heel goede week!

Lieve groet,
Simone