Elke lange reis begint met de eerste stap (zenuitspraak)

Mijn 76-jarige vader is net terug van zijn derde voettocht naar Santiago de Compostela. Zijn eerste liep hij een jaar of zes geleden, vanuit zijn eigen voordeur. Zijn tweede liep hij een jaartje of twee daarna. Vanuit Malaga in het zuiden van Spanje noordwaarts. En zijn derde liep hij zojuist vanuit Irun, net over de grens in Noord-Spanje, via de meest noordelijke route langs de kust.

Hij doet dat elke keer op dezelfde manier. Hij staat om een uur of half zes op, begint om zes uur met lopen (en geniet dan van de meest mooie uren van de dag, als de zon net opkomt en de vogels fluiten, als de wilde dieren hem soms voor de voeten lopen en alles nog fris en stil is). Een uur of zes daarna is hij ‘over’, heeft hij zijn doel bereikt en heeft de rest van de dag over om uit te rusten, het dorp waar hij verblijft te bekijken, met mensen te praten.

De meeste mensen vallen om van verbazing als ik dat vertel. En zelf doe ik het eigenlijk ook nog steeds.

Het grote verschil

Veel mensen die hij spreekt (waaronder ikzelf…) zeggen: ‘ohh, dat lijkt me nou zo fantastisch. Dat is wat ik altijd al heb willen doen. Dat lijkt me nou zo geweldig!’

En wat is nou het verschil tussen mijn vader en die mensen?

Hij droomt er niet alleen over, hij doet het ook.

Nu is mijn vader gezegend met een uitstekende gezondheid. Hij is met pensioen, hij heeft alle tijd aan zichzelf. Mijn moeder houdt hem niet tegen. Kortom: de voorwaarden werken mee. (En die zijn uiteraard heel belangrijk en soms doorslaggevend. Als je een gezin met kleine kinderen hebt kun je niet zomaar drie maanden weg. Als je ziek bent zit zo’n lange tocht er niet in.)

Maar het grootste verschil is misschien wel, dat mijn vader van het moment van die eerste inspiratie (ohh, dat lijkt me nou zo fantastisch. Dat is wat ik altijd al heb willen doen. Dat lijkt me nou zo geweldig!’) kleine stappen is gaan zetten.

Hij is zich gaan oriënteren. Hij heeft informatie bij elkaar gezocht. Hij is bij het Sint Jacobsgenootschap op bezoek geweest. Hij heeft andere oude rotten in het pelgrimsvak gesproken. Hij is gaan trainen – steeds langere stukken wandelen om conditie te verbeteren en spieren en pezen te versterken. Hij is op zoek gegaan naar een goede rugzak en slaapzak en een lichtgewicht tent. Enzovoorts.

Alle kleine stappen die gezet moeten worden vanaf de allereerste vonk van inspiratie tot het daadwerkelijk met rugzak op zijn rug de voordeur uitstappen heeft hij gezet. En daarnaast ook nog alle stappen tussen die voordeur en de kathedraal van Santiago.

Ik vind dat inspirerend, en ik kan daar veel van leren.

Kleine nederige stapjes

Prachtige dromen hebben kleine, nederige stapjes nodig om werkelijkheid te worden. Het is makkelijk om dat te vergeten. Vanaf de buitenkant gezien lijkt zo’n tocht maken een onhaalbaar ideaal. Alleen weggelegd voor heel bijzondere mensen, die wel die moed, of die kracht, of dat talent hebben.

Vanaf de binnenkant gezien is het maken van zo’n tocht echter een serie van ontelbare kleine stappen en beslissingen. Stuk voor stuk, als je ze los van elkaar bekijkt, haalbaar.

De kunst is om zo’n grote droom van zijn ongenaakbare voetstuk te stoten – als zijnde iets heel bijzonders dat niet voor jou is weggelegd.

En vervolgens heel trouw alle kleine stapjes te gaan zetten die nodig zijn om te komen waar je naar toe wilt. En het vertrouwen hebben dat de dingen waarvan je nu nog helemaal niet weet hoe je ze ooit voor elkaar gaat krijgen op het moment dat je er aan toe bent heel goed te doen zijn. En als ze onverhoopt toch tegenvallen, dat je daar dan ook wel weer een weg in vindt.

Nu ben ik persoonlijk nogal hardleers van aard. Maar iets van dit gegeven hoop ik in het komende jaar opnieuw in mijn eigen leven te integreren.

En ik wens jou hetzelfde toe.

Met een hartelijke groet!
Simone