Deze week ben ik een boek aan het herlezen dat ik bij vorige herlezing ook al buitensporig inspirerend vond. Het heet ‘de creatiespiraal’, van Marinus Knoope. Inmiddels is het boek niet bepaald nieuw meer, maar de schrijver brengt zijn ideeën zo humorvol, aards en hoopgevend voor het voetlicht, dat ik er hier graag aandacht aan schenk.

Het is onmogelijk om alle ideeën van Marinus Knoope in zo’n kort blogje uit de doeken te doen, maar een aantal aspecten die me deze week troffen wil ik er graag uitpikken.
De creatiespiraal is een model dat inzicht geeft in welke stappen nodig zijn om van wens naar werkelijkheid te komen. Je begint bovenaan, bij wensen, en vervolgens draai je met de klok mee langs alle stadia van verwerkelijking die nodig zijn.

Het allereerste wat mij altijd is bijgebleven van de creatiespiraal, is dat het zo mooi inzicht geeft, in dat ‘dingen realiseren in je leven’ zovele gezichten heeft. Als ik weer eens stug aan het doorbijten was op iets wat me maar moeizaam afging, maar waarvan ik wel het vermoeden had dat het zin had, kon ik me realiseren: ‘volharden hoort er ook bij’. Maar dingen realiseren is niet alleen maar doorbijten. In onze westerse samenleving wordt vooral het onderste deel van de creatiespiraal erg gewaardeerd: onderzoeken, plannen, beslissen, handelen en volharden. Die stadia zijn ook verschrikkelijk noodzakelijk en nuttig, en ook heel erg leuk, als ze tenminste gevoed worden door een werkelijk verlangen, een diepe wens die eraan ten grondslag ligt.

Iets werkelijk diep van binnenuit wensen is niet makkelijk. Het is kwetsbaar. Ons ‘realiteitsbesef’ doet ons bij voorbaat een cordon aan tegenwerpingen opwerpen, die je beschermen tegen teleurstellingen. Maar het schermt tegelijkertijd de mogelijkheid af om je wens tot uitvoer te brengen.

Wensen worden niet altijd vervuld. Als een diepe verlangen daadwerkelijk door de loop van de dingen niet werkelijkheid kan worden is er verdriet en rouw. De vraag is echter of het niet willen betalen van deze prijs van het verdriet niet uiteindelijk zwaarder weegt dan niet voluit, vrijuit durven wensen en verlangen?

Waar gaat je verlangen naar uit?