Als wevers van een Perzisch kleed met hun kleed bezig zijn, maken ze met opzet een weeffout. Ergens wordt het patroon moedwillig doorbroken en een kleine onregelmatigheid in het kleed geweven. En dit alles onder het motto: ‘perfectie is voor de goden, niet voor de mensen’!

Ik hoorde dit verhaal van een bevriende grafisch ontwerper, iemand die hard werkt om een heel hoge kwaliteit te leveren, en uiterst precies is op de kleinte details. Maar als hij veel te veel uren dreigt te stoppen in de allerlaatste millimeter, herinnert dit verhaal hem eraan om niet door te draven in perfectionisme.

Nieuwsbrief

Toen ik mijn vorige nieuwsbrief de deur uit deed gebeurde me iets vergelijkbaars. Normaal gesproken check ik mijn nieuwsbrief keer op keer, om ook het allerlaatste spelfoutje eruit te halen.

Toen ik me realiseerde dat het onderwerp van die nieuwsbrief ‘perfectionisme’ was, over hoe schadelijk, tijdvretend en lamleggend het streven naar perfectie kan zijn – bedacht ik me dat ik dat deze keer maar eens niet moest doen… Weg met die nieuwsbrief. Verstuur!

Waarna er niet lang daarna de eerste mailtjes binnenkwamen, met de mededeling dat de belangrijkste hyperlink uit de nieuwsbrief niet naar behoren werkte.

Een fout! Lichte paniek en toch enig schaamrood op de wangen. Weten dat het niet perfect hoeft, en me dat ook realiseren in de dagelijkse praktijk zijn kennelijk voor mij nog vaak twee verschillende dingen. Toch hielp het feit dat ik de dag ervoor nog om mijn eigen perfectionisme had kunnen lachen me..

Ook het proces van perfectionisme loslaten hoeft immers niet in een keer perfect! En – zoals het weven van de kleden al aantoonde – er kan ook juist schoonheid schuilen in imperfectie! Lees bijvoorbeeld ook onderstaand verhaal:

Een monnik had zich suf geharkt en alle bladeren rond de eeuwenoude boom in de prachtige Zentuin verwijderd. De meester kwam langs, keek, keek nog eens, liep naar de boom en schudde er aan. Prompt vielen er natuurlijk weer bladeren in de zojuist aangeharkte tuin. ‘Zo is het mooi’, zei-ie.

Misschien is het imperfecte in ons aardse bestaan wel perfect. Net zoals de Zentuin en het Perzische kleed niet mooier hadden kunnen zijn.

Ik wens je een prachtige, imperfecte dag toe!

Simone

ps: Wil je op dit blog reageren? Dat kan hieronder!

Verantwoording foto: www.flickr.com: www.oaxley.com
* Ik kwam het zenverhaal hierboven tegen op het weblog van Willem Scheepers van Zentrum, in Utrecht.